മുളങ്കാടും വേർപാടും

മസ്നവി ശരീഫ് പരിഭാഷയും വ്യാഖ്യാനവും:
മസ്നവി: ഉറവിടം തേടുന്ന പ്രണയാതുരമായ പുല്ലാങ്കുഴൽ നാദം: 2

സൈനുദ്ദീൻ മന്ദലാംകുന്ന്.

മസ്നവി ശരീഫിലെ ഒട്ടെല്ലാ പ്രയോ​ഗങ്ങളും പ്രതീകാത്മാകമാണ്. ശരിയായ ഒരു സ്വൂഫി ​ഗുരുവിനെ അഥവാ കാമിലും മുറബ്ബിയുമായ ഒരു സ്വൂഫി ശൈഖിനെ ശിഷ്യപ്പെട്ട് അവരുടെ ഇർശാദാത്തുകൾക്കൊത്ത് ചരിച്ച് അവരുടെ സംസ്കരണശിക്ഷണങ്ങൾക്ക് വിധേയപ്പെട്ടല്ലാതെ ആത്മീയമായ ഈ ആനന്ദലോകത്ത് പ്രവേശിക്കാനോ അതിലൂടെ സഞ്ചരിക്കാനോ ആവില്ല. മസ്നവി ശരീഫിൽ ഉപയോ​ഗിച്ചിട്ടുള്ള പ്രതീകാത്മക ഭാഷയും പ്രയോ​ഗങ്ങളും സ്വൂഫി സാങ്കേതിക പദാവലികളെയാണ് പ്രതീകവത്കരിക്കുന്നത്. ഓരോ പ്രയോ​ഗവും ഓരോ നാഴികക്കല്ലുകളാണ്. നാഴികക്കല്ല് സൂചിപ്പിക്കുന്നത് നാം പ്രാപിക്കാനിരിക്കുന്ന ദൂരങ്ങളെ മാത്രമാണ്. ശരിയായ ഒരു വഴികാട്ടിയുടെ സഹായത്തോടെ വഴിയോരക്കാഴ്ചകളെല്ലാം കണ്ട് സം​ഗമത്തിന്റെയും വേർപാടിന്റെയും ആനന്ദ,വിഷാദങ്ങളിലൂടെ മുന്നേറേണ്ട നിരന്തരമായ ജീവിതസഞ്ചാരത്തിലൂടെയാണ് അത് സാക്ഷാത്കരിക്കപ്പെടുന്നത്.

کَز نَیِستان تا مَرا بُبْریده‌اَند
اَز نَفیرَم مَرد و زَن نالیده‌اَند
(Kaz nayestān tā marā bobrīde and,
Az nafīram mard o zan nālīde and.)
Saying, “Ever since I was parted from the reed-bed,
my lament, has caused man and woman to moan
“മുളങ്കാട്ടിൽ നിന്ന് എന്നെ മുറിച്ചുമാറ്റിയതു മുതൽ,
എന്റെ വിലാപധ്വനിയിൽ പുരുഷനും സ്ത്രീയും ഒരുപോലെ വിലപിച്ചിട്ടുണ്ട്.”

ആശയാർത്ഥം:
മുളങ്കാട് എന്ന തന്റെ യഥാർത്ഥ ഉറവിടത്തിൽ നിന്ന് വേർപിരിക്കപ്പെട്ട പുല്ലാങ്കുഴൽ (നായ്), ആ വേർപാടിന്റെ വേദനയിൽ വിലപിക്കുകയാണ്. ആ വിലാപം കേൾക്കുന്ന എല്ലാ മനുഷ്യരിലും (പുരുഷന്മാരിലും സ്ത്രീകളിലും) അവരുടെ ഉള്ളിലുള്ള അതേ വേർപാടിന്റെ വേദന ഉണർത്തുന്നു, അതിനാൽ അവരും ആ വിലാപത്തിൽ പങ്കുചേരുന്നു.
ഈ വരി മുമ്പ് പറഞ്ഞ പരാതിയുടെ വിശദീകരണമാണ്. ആത്മാവിനെ ഓടക്കുഴലായി ഉപമിക്കുമ്പോൾ, ആത്മാക്കളുടെ ലോകത്തെ (ആലമെ-അർവാഹ്) നൈസ്ഥാൻ (മുളങ്കാട്) ആയി കണക്കാക്കുന്നത് ഔചിത്യപൂർണ്ണമാണ്. അതനുസരിച്ച്, ആത്മാവെന്ന ഓടക്കുഴൽ ഇങ്ങനെ വിലപിക്കുന്നു: മുളങ്കാട്ടിൽ നിന്ന് (ആലം-ഇ-അർവാഹ്ൽ നിന്ന്) എന്നെ വേർപെടുത്തി ഭൗതിക ലോകത്ത് (ആലമെ-നാസൂത്തിൽ) തടവിലാക്കിയതു മുതൽ, എൻ്റെ ആത്മീയ ഗുണങ്ങൾ നഷ്ടപ്പെടുകയോ കുറയുകയോ ചെയ്തതിൽ ഞാൻ വളരെ വേദനയോടെ കരയുന്നു. കേൾക്കുന്ന എല്ലാവരും, അത് പുരുഷനോ സ്ത്രീയോ ആകട്ടെ, എൻ്റെ കരച്ചിലിൽ സങ്കടപ്പെടുകയും തേങ്ങുകയും ചെയ്യുന്നു.
മസ്നവിയുടെ ആമുഖത്തിലെ ഈ വരികൾ സ്വൂഫിസത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനങ്ങളിലൊന്നായ ‘വേർപാടിന്റെ വേദന'(ഫിറാഖ്) യെക്കുറിച്ചാണ് സംസാരിക്കുന്നത്. ഓരോ പദത്തിനും ആഴത്തിലുള്ള പ്രതീകാത്മക അർത്ഥങ്ങളുണ്ട്.
മുളങ്കാട് എന്നാൽ അത് പദാർത്ഥലോകത്തുള്ള ഒരു സ്ഥലമല്ല, പ്രത്യുത ആത്മാക്കളുടെ ഉത്ഭവസ്ഥാനമായ മുഴുവൻ സൃഷ്ടികളുടെയും ഉൺമയുടെ ആധാരമായ ഇൽമെ ഇലാഹി അഥവാ ഹള്റത്തുൽ ഇലാഹി എന്ന വിശുദ്ധ സ്ഥാനത്തെയാണ് പ്രതീകവത്കരിക്കുന്നത്.

സൃഷ്ടികൾ ഉണ്ടാകുന്നതിന് മുമ്പ് എല്ലാ ആത്മാക്കളും ഇലാഹുമായി ഒന്നായിരുന്ന അവസ്ഥയെയാണ് ഇത് സൂചിപ്പിക്കുന്നത്. അതാണ് ആത്മാവിന്റെ യഥാർത്ഥ ‘വീട്’. ഈ അവസ്ഥയിൽ വേർപാടോ വേദനയോ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല, സമ്പൂർണ്ണമായ ഐക്യവും ആനന്ദവും മാത്രമാണുണ്ടായിരുന്നത്. ആ പരിശുദ്ധസ്ഥാനത്ത് നിന്നാണ് മുറിച്ചു(بُبْریده‌اَند – ബുബ്രീദെ അന്ദ്) മാറ്റിയിരിക്കുന്നത്. അഥവാ ഈ പദാർത്ഥലോകത്തേക്ക് വേർപെടുത്തിയിരിക്കുന്നത്.

മുളങ്കാട്ടിൽ നിന്ന് മുളയെ ‘മുറിച്ചുമാറ്റുന്നത്’, ആത്മാവിനെ അതിന്റെ ദൈവിക ഉറവിടത്തിൽ നിന്ന് വേർപെടുത്തി ഭൗതിക ശരീരത്തിലേക്ക് പ്രവേശിപ്പിക്കുന്നതിനെ പ്രതീകവൽക്കരിക്കുന്നു. യാഥാർത്ഥ്യം തിരിച്ചറിയുന്ന ഒരുവനെ സംബന്ധിച്ച് ഈ വേർപാടാണ് അവന് ഏറ്റവും അസ്വസ്ഥതകളുണ്ടാക്കുന്നത്. ഈ വേർപാടാണ് മനുഷ്യന്റെ എല്ലാ അസ്തിത്വപരമായ ദുഃഖങ്ങൾക്കും കാരണം.
‘അവർ മുറിച്ചു’ എന്ന പ്രയോഗം സൂചിപ്പിക്കുന്നത് ഈ വേർപാട് നമ്മുടെ ഇഷ്ടപ്രകാരമായിരുന്നില്ല, മറിച്ച് ഇലാഹിയായ ഒരു പദ്ധതിയുടെ ഭാഗമായിരുന്നു എന്നാണ്. അങ്ങനെ വേർപ്പെട്ട ആ സന്ദർഭം മുതൽ വിരഹവേദനയിൽ ആ ആത്മാവ് വിലപിക്കുകയാണ്, തേങ്ങുകയാണ്. അതാണ് പുല്ലാങ്കുഴലിന്റെ വിലാപം (نَفیرَم – നഫീറം).

നഫീർ (വിലാപം) എന്നത് പുല്ലാങ്കുഴൽ പുറപ്പെടുവിക്കുന്ന സംഗീതമാണ്. ഇത് കേവലം ഒരു ശബ്ദമല്ല, മറിച്ച് ഉറവിടത്തിലേക്ക് മടങ്ങിപ്പോകാനുള്ള ആത്മാവിന്റെ തീവ്രമായ ആഗ്രഹത്തിന്റെ (ഇഷ്ഖ്) പ്രകടനമാണ്.
പുല്ലാങ്കുഴൽ സ്വയം ശൂന്യമാണ് (hollow). അതിന്റെ ഉള്ളിലുള്ളതെല്ലാം നീക്കം ചെയ്യുമ്പോഴാണ് അതിലൂടെ മനോഹരമായ നാദം പുറത്തുവരുന്നത്. അതുപോലെ, മനുഷ്യൻ തന്റെ അഹംഭാവത്തെയും (നഫ്സ്) ഭൗതിക മോഹങ്ങളെയും ഉപേക്ഷിച്ച് സ്വയം ശൂന്യമാകുമ്പോൾ, അവനിലൂടെ പിന്നീട് പ്രവഹിക്കുന്നത് ഇലാഹിയായ ഫൈളാനാണ്. മനുഷ്യൻ തന്നിലേക്കൊന്ന് ചികഞ്ഞുനോക്കിയാൽ അല്ലാഹു നൽകിയതല്ലാതെ തന്നിലൊന്നുമില്ല എന്ന് ബോദ്ധ്യമാവും. ഇപ്രകാരം ഓടക്കുഴൽ സ്വയം ശൂന്യമാണ് എന്നതുപോലെ സ്വന്തം യാഥാർത്ഥ്യം തിരിച്ചറിയുന്ന മനുഷ്യനിൽ നിന്ന് ആത്മീയമായ ഒരു ലയനാവസ്ഥയിൽ പ്രവഹിക്കുന്ന പ്രണയാതുരമായ ആത്മാലാപനമാണ് പുല്ലാങ്കുഴൽ നാദം. തൗഹീദിന്റെ ഉന്നതമായ വിതാനമാണത്. അഹ്ദിയ്യത്തിന്റെ അനുഭവൈകമായ തലം.

നഫീർ (വിലാപം) എന്നത് പുല്ലാങ്കുഴൽ പുറപ്പെടുവിക്കുന്ന സംഗീതമാണ്. ഇത് കേവലം ഒരു ശബ്ദമല്ല, മറിച്ച് ഉറവിടത്തിലേക്ക് മടങ്ങിപ്പോകാനുള്ള ആത്മാവിന്റെ തീവ്രമായ ആഗ്രഹത്തിന്റെ (ഇഷ്ഖ്) പ്രകടനമാണ്.
പുല്ലാങ്കുഴൽ സ്വയം ശൂന്യമാണ് (hollow). അതിന്റെ ഉള്ളിലുള്ളതെല്ലാം നീക്കം ചെയ്യുമ്പോഴാണ് അതിലൂടെ മനോഹരമായ നാദം പുറത്തുവരുന്നത്. അതുപോലെ, മനുഷ്യൻ തന്റെ അഹംഭാവത്തെയും (നഫ്സ്) ഭൗതിക മോഹങ്ങളെയും ഉപേക്ഷിച്ച് സ്വയം ശൂന്യമാകുമ്പോൾ, അവനിലൂടെ പിന്നീട് പ്രവഹിക്കുന്നത് ഇലാഹിയായ ഫൈളാനാണ്. മനുഷ്യൻ തന്നിലേക്കൊന്ന് ചികഞ്ഞുനോക്കിയാൽ അല്ലാഹു നൽകിയതല്ലാതെ തന്നിലൊന്നുമില്ല എന്ന് ബോദ്ധ്യമാവും. ഇപ്രകാരം ഓടക്കുഴൽ സ്വയം ശൂന്യമാണ് എന്നതുപോലെ സ്വന്തം യാഥാർത്ഥ്യം തിരിച്ചറിയുന്ന മനുഷ്യനിൽ നിന്ന് ആത്മീയമായ ഒരു ലയനാവസ്ഥയിൽ പ്രവഹിക്കുന്ന പ്രണയാതുരമായ ആത്മാലാപനമാണ് പുല്ലാങ്കുഴൽ നാദം. തൗഹീദിന്റെ ഉന്നതമായ വിതാനമാണത്. അഹ്ദിയ്യത്തിന്റെ അനുഭവൈകമായ തലം. ഈ അവസ്ഥ പ്രാപിച്ച ഒരാത്മജ്ഞാനിയുടെ ആത്മാവിഷ്കാരങ്ങളാണ് മസ്നവി ശരീഫ്. ഈ ആത്മാലാപനം ഒരു വിലാപം കൂടിയാണ്. വേർപാടിന്റെ (ഫിറാഖ്) വേദനയെക്കുറിച്ചുള്ള കഥകളാണ് ആ വിലാപത്തിലൂടെ പറയുന്നത്.
ഈ വിലാപം കവിയുടെ മാത്രം അനുഭവമല്ല, ഇതുകേൾക്കുന്ന ഈ തിരിച്ചറിവുള്ള മനുഷ്യരുടെയെല്ലാം സാർവ്വത്രികമായ അനുഭവമാണ്. ഈ സാർവ്വത്രിക അനുഭവത്തെ കുറിച്ച് പറയാനാണ് വിലാപധ്വനികേൾക്കുന്ന പുരുഷനും സ്ത്രീയും വിലപിക്കുന്നു (مَرد و زَن نالیده‌اَند – മർദ് ഓ സൻ നാലീദെ അന്ദ്) എന്ന് പ്രയോ​ഗിച്ചിട്ടുളളത്. ഇത് മുഴുവൻ മനുഷ്യരുമായുള്ള ഒരു താദാത്മ്യം കൂടിയാണ്. അഥവാ പുല്ലാങ്കുഴലിന്റെ വിലാപം കേട്ട് പുരുഷനും സ്ത്രീയും (എല്ലാ മനുഷ്യരും) വിലപിക്കാനുള്ള കാരണം, ഓരോ മനുഷ്യന്റെ ആത്മാവും ഇതേ വേർപാടിന്റെ വേദന അനുഭവിച്ചിട്ടുള്ളതാണ് എന്നതാണ്.
പലപ്പോഴും ഭൗതിക ലോകത്തിൽ മുഴുകി നാം ഉറവിടവും ഉറവിടത്തിൽ നിന്നുള്ള വേർപാടിന്റെ ഈ വേദനയും മറന്നുപോകുന്നു. എന്നാൽ, പുല്ലാങ്കുഴലിന്റെ സംഗീതം കേൾക്കുമ്പോൾ, അഥവാ ആത്മജ്ഞാനികളുടെ ഇലാഹിപ്രണയത്തിന്റെ ആത്മാലാപനങ്ങൾ കേൾക്കുമ്പോൾ നമ്മുടെ അബോധമനസ്സിൽ ഉറങ്ങിക്കിടക്കുന്ന ആ പഴയ ഓർമ്മയും വേദനയും ഉണരുന്നു. എല്ലാ മനുഷ്യരിലും ഉറങ്ങിക്കിടക്കുന്ന പ്രണയാതുരമായ ആ വേദന ഉണരുന്നതോടെ ഒരു മനുഷ്യൻ അവന്റെ ഉറവിടത്തെ അഥവാ ആദിമമായ വാസസ്ഥാനത്തെ തിരിച്ചറിയുന്നു.
പുല്ലാങ്കുഴൽ (ആത്മീയ മാർഗ്ഗദർശി) സംസാരിക്കുന്നത് എല്ലാ ആത്മാക്കൾക്കും മനസ്സിലാകുന്ന ഒരു സാർവത്രിക ഭാഷയിലാണ്. അത് സ്വന്തം വീടിനെക്കുറിച്ചുള്ള ​ഗൃഹാതുരമായ ഓർമ്മപ്പെടുത്തലാണ്. അതിനാൽ, ആ വിലാപം കേൾക്കുന്നവർ അറിയാതെ തന്നെ അതിൽ പങ്കുചേർന്നുപോകുന്നു.
ഈ ഈരടിയിലൂടെ റൂമി പറയുന്നത് ഇതാണ്: “എന്റെ വാക്കുകൾ (പുല്ലാങ്കുഴലിന്റെ സംഗീതം) എന്റെ ഉറവിടമായ ഇലാഹിൽ നിന്നുള്ള വേർപാടിന്റെ വേദനയിൽ നിന്നാണ് ഉണ്ടാകുന്നത്. ഈ വാക്കുകൾ നിങ്ങൾ കേൾക്കുമ്പോൾ, നിങ്ങളുടെ ഉള്ളിലും ഇതേ വേർപാടിന്റെ വേദന ഉണരും. കാരണം, നാമെല്ലാവരും ഒരേ മുളങ്കാട്ടിൽ നിന്ന് മുറിച്ചുമാറ്റപ്പെട്ടവരാണ്. എന്റെ കഥ നിങ്ങളുടെയും കഥയാണ്.”
മസ്നവിയുടെ മുഴുവൻ സന്ദേശവും ഈയൊരു അടിസ്ഥാന തത്ത്വത്തിൽ നിന്നാണ് വികസിക്കുന്നത്: വേർപാടിന്റെ വേദന തിരിച്ചറിയുകയും, സ്നേഹത്തിലൂടെയും (ഇഷ്ഖ്) ആത്മീയ സാധനകളിലൂടെയും ആ ഉറവിടത്തിലേക്ക് തിരികെച്ചേരാനുള്ള യാത്ര ആരംഭിക്കുകയും ചെയ്യുക.

മസ്നവി ശരീഫിലെ ഒട്ടെല്ലാ പ്രയോ​ഗങ്ങളും പ്രതീകാത്മാകമാണ്. ശരിയായ ഒരു സ്വൂഫി ​ഗുരുവിനെ അഥവാ കാമിലും മുറബ്ബിയുമായ ഒരു സ്വൂഫി ശൈഖിനെ ശിഷ്യപ്പെട്ട് അവരുടെ ഇർശാദാത്തുകൾക്കൊത്ത് ചരിച്ച് അവരുടെ സംസ്കരണശിക്ഷണങ്ങൾക്ക് വിധേയപ്പെട്ടല്ലാതെ ആത്മീയമായ ഈ ആനന്ദലോകത്ത് പ്രവേശിക്കാനോ അതിലൂടെ സഞ്ചരിക്കാനോ ആവില്ല. മസ്നവി ശരീഫിൽ ഉപയോ​ഗിച്ചിട്ടുള്ള പ്രതീകാത്മക ഭാഷയും പ്രയോ​ഗങ്ങളും സ്വൂഫി സാങ്കേതിക പദാവലികളെയാണ് പ്രതീകവത്കരിക്കുന്നത്. ഓരോ പ്രയോ​ഗവും ഓരോ നാഴികക്കല്ലുകളാണ്. നാഴികക്കല്ല് സൂചിപ്പിക്കുന്നത് നാം പ്രാപിക്കാനിരിക്കുന്ന ദൂരങ്ങളെ മാത്രമാണ്. ശരിയായ ഒരു വഴികാട്ടിയുടെ സഹായത്തോടെ വഴിയോരക്കാഴ്ചകളെല്ലാം കണ്ട് സം​ഗമത്തിന്റെയും വേർപാടിന്റെയും ആനന്ദ,വിഷാദങ്ങളിലൂടെ മുന്നേറേണ്ട നിരന്തരമായ ജീവിതസഞ്ചാരത്തിലൂടെയാണ് അത് സാക്ഷാത്കരിക്കപ്പെടുന്നത്.

തുടരും.